Rozdział 9

                                              "Uważaj jednak, o czym marzysz

                                             bo marzenia czasem lubią się spełniać.

                                             I to niekoniecznie tak,

                                           jak byś chciała."- Katarzyna Michalak

 

 

                 Tajemnica.

~oczami Jacoba~

Zmieszany podążyłem do stołówki. Zlustrowałem wzrokiem pomieszczenie po czym ruszyłem do wolnego, małego stolika w kącie sali. Jeszcze raz przejechałem wzrokiem aby odszukać pewien stolik. Bezproblemowo znalazłem to co chciałem. Mogłem teraz wbić wzrok w siedzących przy nim osobach. Byli to James, mój przyrodni braciszek, Mike, najlepszy kumpel Jass’a  i biedna, drobna, zagubiona Kelsey. Czemu on jej nie powie tej cholernej prawdy?! A no tak. Przecież on tylko potrafi utrudnić człowiekowi życie. Zamiast mi pomóc, robi wszystko aby to co pragnę i trzeba zrobić się nie stało!

Cała trójka śmiała się w najlepsze. Co chwilę wybuchali śmiechem. Gotowałem się ze złości. Dlaczego Kells jest taka ślepa?! Miałem ochotę tam podejść i walnąć Jass’a w mordę. Powinien wreszcie przejrzeć na oczy. Ktoś musi mu wreszcie dolać oliwy do tej pustej łepetyny!

Po chwili przed moją twarzą ktoś zaczął machać ręką. Podniosłem wzrok i ujrzałem twarz Damiena. Wpatrywał się we mnie tymi swoimi wielkimi oczami.

- Hej! Stary, zaraz połamiesz ten stół!

Dopiero teraz do mnie dotarło, że moje ręce gorączkowo zacisnęły się na brzegu stolika. Rzeczywiście, mało brakowało, a bym połamał go na dwie części. Natychmiast oderwałem dłonie. Wskazałem Damienowi krzesło naprzeciwko mnie. Rzuciłem ostatnie spojrzenie w stronę trójki i zająłem się przyjacielem.

- Gdzie Cass?

- Powiedziałem aby odniosła tacki. Widziałem jak zagadała ją jedna z jej koleżanek. Mamy czas- rzekł spokojnie. – Jesteś pewien co do niej? Może lepiej daj sobie spokój- powiedział kiwając głową w stronę Kells.

- Nie! Jestem pewien, że Kells jest właściwą osobą! Nie zrezygnuję. Tym razem James nie pokrzyżuje mi planów. Już dość tego. Ona powinna dowiedzieć się prawdy, a James powinien zacząć mi pomagać. Dobrze wiesz, że nie dam rady sam- mówiłem bardzo cicho lecz stanowczo. Damien trochę mnie rozdrażnił przez co teraz bucham złością. Odchylił się wygodnie w krześle i przyglądał mi się.

- Skoro tak myślisz… Jak chcesz to wszystko… załatwić?

- Nie wiem. Zastanawiam się czy to nie jest najwyższy czas aby… podarować jej amulet- rzekłem niepewnie. Chodziło mi to po głowie już dość długi czas. Czemu nie?

- W żadnym wypadku! Zwariowałeś?! Nie zna prawdy, a ty chcesz zrobić już taki duży krok do przodu?!

- Ja tak tylko… Pomyślałem.

- To źle pomyślałeś- warkną Damien. Na razie tylko na nim mogę polegać. W sumie ma rację.

- Okej. To jakie ty masz pomysły.

- Poczekaj- powiedział spokojnie.- Musisz jeszcze poczekać.

Już otwierałem usta aby coś powiedzieć ale zauważyłem nadchodzącą Cass. Szybko zamknąłem buzię. Damien podniósł się z krzesła.

- Hej Jake- powiedziała Cass podchodząc do nas.

- Cześć.

- To co idziemy- zapytał się Cass. Dziewczyna kiwnęła głową. – Trzymaj się Jacob. Pamiętaj!

Klepną mnie po ramieniu. Zwrócił się w stronę Cassie, objął w pasie i ruszyli do wyjścia. Wyglądali razem tak prześlicznie. Zazdroszczę Damienowi.

Po kilku minutach, kiedy wszyscy zaczęli się zbierać na lekcje, wstałem i wyszedłem z sali. Na dworze lekko mżyło. Przechodziłem właśnie koło hali gdzie odbywał się apel na początek roku. W moich myślach zgromadziło się mase wspomnień z tamtego dnia…

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Hej! I jak tam tydzień mija? :D

Napisałam dla was ten rozdział, wiem, że krótki ale tak niestety musi być. :)

Co prawda ma on swój urok.

Dziękuję za te wszystkie komentarze! Jesteście kochani!

Czekam na wasze opinie. Następny rozdział w weekend. :D

Pozdrawiam!