Rozdział 5

                  „ Bliskość śmierci zawsze sprawia,

                      Że staramy się żyć lepiej”  - Paulo Coelho

                                New school.

Rano obudził mnie dźwięk mojego dzwonka. Wielkie cyfry pokazywały godzinę 6:30. Postanowiłam jeszcze chwilkę poleniuchować. Leżałam spokojnie kilka minut przypominając sobie mój plan lekcji. Chwilę później podniosłam się na równe nogi. Podeszłam do szafy i wyciągnęłam czarne spodnie   oraz długą, szarą bluzę. Pomaszerowałam do łazienki, umyłam twarz, ubrałam się i uczesałam włosy. Zostawiłam je rozpuszczone. Podeszłam do plecaka, wyjęłam plan lekcji i sprawdziłam czy wszystko mam spakowane. Nie chciałam niczego zapomnieć pierwszego dnia.

Kiedy już byłam pewna, że wszystko mam zeszłam do kuchni. Dziwne. Telewizor wyłączony, jest strasznie cicho. Czyżby ciocia zaspała?  Weszłam do kuchni. Na blacie leżała jakaś zgięta kartka papieru. Wielkimi literami na niej było napisane moje imię. Wyprostowałam zaadresowany do mnie „list”.

    Wczoraj wieczorem wróciłam bardzo późno, a dziś znów musiałam rano wrócić do pracy. Przepraszam, tak wyszło.

  Zrobiłam ci śniadanie. Jest na blacie kuchennym. Pamiętaj! Musisz wyjść o wpół do ósmej na autobus! Powodzenia w szkole. Do zobaczenia popołudniu. Całuski. 

Ciocia.

No trudno, jak praca to praca, pomyślałam.

Podeszłam do blatu, chwyciłam kanapkę z szynką i usiadłam na krześle. Zjadłam szybko śniadanie i popiłam sokiem pomarańczowym. Mam jeszcze 5 minut. Powoli ubrałam swoje czarne buty do kostek i ciepłą kurtkę. Na dworze było bardzo zimno i lał deszcz. Grrr… Ciepło ubrana wyszłam dzielnie na zewnątrz.

Szłam w miarę szybko. Starałam się stawiać ostrożnie stopy. Nie miałam ochoty usiąść na chodniku. Niestety, plecak utrudniał mi drogę. Był bardzo ciężki. Kilka razy się poślizgnęłam. Złapałam się jakiegoś płotu żeby nie stracić równowagi.

Deszcz wzmacniał swoje siły. Lało coraz bardziej. W myślach co chwilę mówiłam sobie „ jeszcze kawałek, jeszcze kawałek” . Po kilku minutach ujrzałam mój cel. Na przystanku stało kilka osób. Udało mi się rozpoznać sylwetkę Jamesa, który zajadle kłócił się z jakimś chłopakiem po boku przystanku. Musiał być bardzo wściekły. Miałam wrażenie, że zaraz przywali temu chłopakowi. Jego rozmówca wydawał się być z wyrazu twarzy łagodnym. Był takiej samej wielkości co mój kolega.

Gdy zauważyłam, że chłopak odchodzi od Jamesa podeszłam do niego szybkim krokiem. James na mój widok uśmiechną się szeroko. Najwidoczniej dobry humor mu wrócił.

- Cześć. Miło cię widzieć. Nie spodziewałem się ciebie tutaj, na przystanku- przywitał się ze mną.

- Hej. Też nie sądziłam, że będę jeździć autobusem do szkoły. No ale tak wyszło…

- Jasne

- Kim był ten chłopak, z którym się tak przed chwilą kłóciłeś. Wyglądałeś tak jak byś miał mu zaraz przyłożyć- mina mu zrzedła.

- No… to… To mój stary kumpel. Kiedyś się kumplowaliśmy… no i doszło do małego nie porozumienia…  A teraz próbowaliśmy się dogadać- coś kręcił. Nie jest to moja sprawa i nie powinno mnie to obchodzić ale czułam, że za tym coś się kryje.

- Rozumiem- burknęłam.

Właśnie w tej chwili nadjechał autobus. Z ulgą weszłam do pojazdu. Zajęłam grzecznie miejsce. Obok mnie wcisną się szybko James. Gdy ściągnęłam kaptur ukradkiem zauważyłam jak wzrok kilku osób zatrzymał się na mnie.

Droga do szkoły zajęła nam niespełna 10 minut. Po drodze stawaliśmy jeszcze przy trzech przystankach. Szkoła była podzielona na budynki. James powiedział, że każdy mały budynek to klasa. Przerwy mają pięć minut, a najdłuższa na lunch 45 minut. Moja pierwsza lekcja to trygonometria. Niestety. James miał WOS. Za to drugą lekcję mieliśmy wspólną.

Nie długo szukałam budynku nr. 5. Na drzwiach była wielka czarna piątka. Dwie osoby idące przede mną otworzyły drzwi i weszły do klasy. W środku ściągnęły kurtki i powiesili na wieszaki. Poszłam za ich przykładem. Wybrałam przedostatnią ławkę pod oknem, która była pusta. Czułam się nieprzyjemnie. Wszyscy znają się bardzo dobrze, zapewne ich dziadkowie się przyjaźnili. Czułam się jak intruz. Z racji tego, że klasa była mała krótkowłosa blondynka musiała usiąść koło mnie. Przedstawiła mi się grzecznie po czym odwróciła się i wdała w rozmowę z innymi rówieśnikami. Nie było to zbyt miłe z jej strony. Lauren. Zapamiętam ją sobie. Lekcja rozpoczęła się chwilę później. Nauczyciel przedstawił się jako Jason Meyers. Ciekawie tłumaczył. Z przyjemnością słuchałam tego co mówi. Myślę, że będzie dobrze uczył.

Lekcja zleciała bardzo szybko. Spakowałam wszystkie swoje rzeczy, ubrałam kurtkę i wyszłam z klasy na deszcz. W sumie to trochę kropiło. Kierowałam się do Sali nr. 3. Była nie daleko. Pod drzwiami, zamiast wejść do środka, czekał Jason z jakimś swoim kolegą. Z daleka zauważyłam ten jego szeroki uśmiech. Chwilę się zastanowiłam. Zaraz, a co jeśli to Jacob? Ten jego przyrodni brat? Nie. To nie on. Przecież Jason z tym chłopakiem się śmieje, a Jacob go przecież nienawidzi.  Podeszłam do nich.

- Cześć, jak tam pierwsza lekcja- przywitał się ze mną James.

- Oki. Nawet fajny nauczyciel- odpowiedziałam.

- Poznaj Mika. Mike, to jest Kells- przedstawił nas sobie wspomagając się ruchami rąk.

- Cześć, miło cię wreszcie poznać. Jass ciągle o tobie mówił. Zresztą… nie dziwię mu się – odparł Mike. Kątem oka zauważyłam, że Jason wywraca oczami. Nie spodziewałam się tego. Pewnie tonęłam w rumieńcu.

Mike był ode mnie o głowę wyższy. Miał czuprynę brązowych włosów. Oczy miał koloru ślicznego brązu.  Był ubrany w czarną kurtkę i spodnie.

- Hej, również cieszę się, że cię poznałam- powiedziałam grzecznie.

- Chodźcie, nauczyciel już idzie- powiedział Jason z nutą rozdrażnienia.

-Jasne- bąkną Mike. Czuję, że go polubię.

Rzeczywiście. Nauczyciel kroczył z plikiem papierów i teczek w jednej ręce, a w drugiej parasol. Pośpiesznie weszliśmy do klasy, ściągnęliśmy kurtki i zajęliśmy swoje miejsca. Usiadłam w drugiej ławce pod ścianą. Na miejsce obok mnie wepchał się James. Mike został skazany na siedzenie w pierwszej ławce z jakąś dziewczyną w okularach. Gdy tylko na niego spojrzała wyszczerzyła się w uśmiechu ukazując zęby ozdobione aparatem.  Biedny Mike, pomyślałam. Nagle do klasy wszedł nauczyciel ubrany w elegancki garnitur. No pięknie. Jakiś laluś będzie mnie uczył. Przedstawił się jako Jefferson Stenfrey. Nie zbyt przypadła mi jego lekcja do gustu. Mało tłumaczył, a jak już coś mówił to strasznie niezrozumiale. Za to krzyczeć to on potrafi. Lekcja strasznie się ciągnęła. Kiedy już myślałam, że nie wytrzymam zabrzmiał wyczekiwany dzwonek. Spakowałam swoje rzeczy, ubrałam kurtkę i wyszłam. Na szczęście nie padało. Poczekałam na chłopaków. Po chwili dołączyli do mnie.

- Co za okropna lekcja- wyżalił się Mike.

- Zgadzam się. Już myślałam, że się nigdy nie skończy- dołączyłam do Mike.

- Ale musicie przyznać, że jak krzyczy to ma bardzo śmieszny głos- rzekł James.

- No tak, z tym się zgodzę- dodałam ze śmiechem przypominając sobie dzisiejszą sytuację. Jakiś chłopak zwany Joe chciał pożyczyć korektor od swojej sąsiadki. Jefferson wydarł się na niego oskarżając go o ośmieszenie nauczyciela.

- Właśnie Kells. Jesteś z innej części kraju, tak- zapytał Mike.

- Tak. Z bardziej słonecznej części- odparłam. Razem z Mikiem wybuchliśmy śmiechem. Zauważyłam, że Jasona zaczyna ta cała sytuacja irytować. Miał ponurą minę, wpatrywał się lodowatymi oczami w kumpla.

- I jak ci się tu podoba? Nie jest chyba aż tak źle, prawda- dopytywał się Mike.

- Pomijając pogodę jest tu bardzo przyjemnie- odparłam ciesząc się, że na twarzy Mika pojawia się szerszy uśmiech.

- No to fajnie- odparł roześmiany Mike. Zadał mi kilka innych pytań. Dowiedziałam się, że on sam kiedyś mieszkał w Kalifornii przez kilka lat. Przyjemnie się z nim rozmawiało.

W pewnym momencie kątem oka zauważyłam jak Jason przypatruje się trzem chłopakom. Wymieniali się wzrokami. Rozpoznałam po kurtce tego, który dziś rano brał udział w rozmowie z Jamesem. Ich spojrzenia nie były przyjemne. Trójka stojąca kilka metrów od nas wymieniał między sobą jakieś uwagi. Czułam jak poranny rozmówca mojego kumpla świdruje mnie wzrokiem ale bałam się odwrócić w jego stronę i skupić swoją całą uwagę oczu na nim. Czułam nie tylko chłód w tym spojrzeniu. Czułam smutek, zniecierpliwienie, i…  niepokój. Jak by martwił się o mnie. W pewnym momencie Mike przeniósł swój wzrok na grupkę. Klepną Jamesa w ramię i ruszyli łapiąc mnie za łokieć zmuszając przy tym do szybkiego marszu za nimi. Nie rozumiałam ich zachowania.

- Masz teraz chemię w 6 prawda- zapytał rozdrażniony James.

- Tak. O co chodzi? Co to wszystko ma znaczyć- zapytałam niecierpliwie wyczekując odpowiedzi.

- Później ci to wyjaśnię. Chodź. Zaraz zacznie się lekcja. A właśnie. Ta Jessica o której mi mówiłaś rozmawiałem z nią wczoraj przez internet. Powiedziała, że cię pamięta i bez problemu znajdzie. Na pewno macie jakieś wspólne lekcje- oznajmił James.

- Jasne- burknęłam.

 Byliśmy przed drzwiami klasy w której zaraz będę mieć lekcje. Rzuciłam im przez ramię ostrzegawcze spojrzenie. Oni jednak nie byli już mną zainteresowani. Ruszyli w stronę swojego budynku ostro o czymś dyskutując. Nie mam pojęcia o co chodzi w tym wszystkim. Najpierw rano, a teraz to… Tu coś nie pasuje. Na pewno James mnie okłamał w sprawie porannej kłótni. Ewidentnie było widać, że ledwo się powstrzymywał od pobicia rozmówcy. Kim w ogóle był ten chłopak? O co tu chodzi?!

Postanowiłam odłożyć te przemyślenia na później. Przede mną jeszcze tyle lekcji. Mam nadzieję, że to się nie powtórzy.

 Weszłam do klasy, ściągnęłam kurtkę i zajęłam ostatnią ławkę pod oknem. Na szczęście nauczyciela jeszcze nie było. Uczniowie jeszcze się powoli schodzili. Wyciągnęłam książki i zeszyty starając się czymś zająć myśli. Otworzyłam książkę na pierwszej lepszej stronie i wbiłam wzrok w jakiś obrazek.

Nagle usłyszałam jak ktoś odsuwa stojące obok mojego miejsca krzesło.

- Czy mogę usiąść?

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Witajcie! Oto rozdział 5. Mam nadzieję, że się podoba.
 Czekam na szczere opinie.
Zapraszam do nowych zakładek!
Pozdrawiam wszystkich!