Rozdział 3

   " Ale są takie zakamarki duszy, które pozostają nieznane, bo nie da się
     poznać do końca drugiego człowieka, choćby nie wiem co" - Jaume Cabré

                        

                                            Weekend

Całą noc nie mogłam spać przez deszcz, który uderzał o rynnę i tego smsa. Dopiero nad ranem udało mi się zasnąć na kilka godzin. O 6.00 byłam już na nogach. Poszłam do łazienki pod prysznic i załatwić swoje potrzeby. Następnie podeszłam do szafy i wyciągnęłam ciemne dżinsy i niebieską bluzę. Następnie upiełam włosy w kucyk. Usiadłam na sofie i jeszcze raz przeczytałam spokojnie wiadomość.

Cześć Kells. Byłem wczoraj pod twoim domem. Twoi rodzice powiadomili mnie, że wyjechałaś do cioci i dali mi do zrozumienia abym przestał nachodzić ich dom. Jeśli myślisz, że w ten sposób ode mnie się odetniesz to się grubo mylisz. Wierz mi, mogłaś być ze mną szczęśliwa. Szykuj się.  Tom

Tom  był moim kumplem. Po pewnym czasie zaczął się dziwnie zachowywać. Bez powodu wdawał się w bójki, wszystko go drażniło i ubzdurał sobie, że go kocham i jesteśmy sobie przeznaczeni. Co się okazało, przyczyną jego zachowania były narkotyki, które sprzedawał innym. Zgłosiłam sprawę na policję, trafił za kratki, a teraz nie wiem jakim cudem jest na wolności. Jego sms mnie przestraszył. Mam się spodziewać czegoś? Przyleci tu? Zrobi mi krzywdę? Nie. To nie ma sensu.

Poczekałam jeszcze z godzinkę za nim zeszłam na dół. Nie chciałam budzić cioci. Kiedy już przekroczyłam próg kuchni, ciocia robiła nam jajecznicę.

- Dzień dobry, Kells. Jak się spało?

- Cześć, ciociu. Deszcz nie za bardzo pozwolił mi spać- zrobiłam skwaszoną minę.

- Przyzwyczaisz  się skarbie. Wyciągnij talerze z górnej szafki przy oknie.

Gdy ciocia nakładała nam jajecznicę, zrobiłam nam ciepłą herbatę z cytryną. Śniadanie zjadłyśmy w ciszy. Po zjedzeniu, ciocia uparła się, że sama pozmywa naczynia. Postanowiłam pójść do gościnnego pokoju na sofę. Wchodząc, zauważyłam coś czarnego, puszystego leżącego na pufie. Zbliżyłam się do interesującego mnie obiektu, który okazał się czarną kocicą o złotawych oczach.

- Ciociu, jak się nazywa ten kot?

- To jest Mori- odrzekła ciocia.

Wyciągnęłam rękę w stronę kotki, która uniosła łebek, obwąchała wyciągniętą dłoń po czym wtuliła się w nią. Zaczęłam głaskać ją za uchem, w zamian zaczęła mruczeć. Zawsze chciałam mieć zwierzątko domowe ale rodzice się nie zgadzali. Twierdzili, że zwierzę powinno być wolne, a nie pupilem krzątającym się po domu.

- Gotowa, jedziemy- zapytała ciocia.

- Tak, jasne.

Podczas drogi ciocia powiadomiła mnie, że na proźbę rodziców nie będzie mnie odbierać ani zawozić do szkoły. Będę musiała jeździć autobusem szkolnym. Z domu na przystanek będę mieć z 3 minuty drogi, a później z 10 minut jazdy do szkoły. Po drodze pokazała mi przystanek, szkołę i swoją pracę. Sara pracuje jako architektka. Tylko kilka razy w tygodniu pracuje w biurze. Głównie pracę bierze do domu dzięki temu może zadanie wykonać później i pozwolić sobie na dodatkową pracę jaką jest opieka nad Marysią.

W galerii ciocia kupiła mi szarą bluzę z serduszkami,  białą z misiami, dłuższą bluzkę do czarnych spodni, kremową na trzy czwarte bluzkę z bucikami, czarną bluzkę z różową kokardą i dłuższe do kostek brązowe buty. Postanowiłyśmy z ciocią pójść na sklepy spożywcze aby kupić składniki do ciasta, które chce upiec na popołudniową herbatę i w razie potrzeby kilka innych przypraw czy potrzeb do wyposarzenia kuchni. Zakupy zrobiłyśmy szybko i sprawnie. Na szczęście ciocia miała listę zakupów. Gdy zapłaciłyśmy wózek był cały obładowany torbami. Została jeszcze jedna sprawa. Moje podręczniki do szkoły. Umówiłyśmy się z ciocią, że ona pójdzie zanieść zakupy do auta, a ja pójdę odebrać zamówienie do księgarni. Tak więc się rozstałyśmy. Kierowałam się zgodnie z zaleceniami cioci do księgarni ze świstkiem papieru potwierdzającym zamówienie. Szczęśliwie odnalazłam swój cel i odebrałam zamówienie. Zapłaciłam i kierowałam się w stronę wyjścia z obładowanymi rękami, książkami. W pewnym momencie odwróciłam na chwilę wzrok gdyż pewna rzecz przykuła moją uwagę. Gdy miałam już odwrócić głowę coś, a raczej ktoś zdążył we mnie wejść. Upadłam na podłogę do pozycji siedzącej, a książki, które przed sekundą były na moich rękach, leżały rozsypane obok mnie. Podniosłam głowę i napotkałam parę błękitnych oczu.

- Strasznie Cię przepraszam- rzekł melodyjnym głosem chłopak. Wyczułam nutkę śmiechu w jego głosie. Podał mi rękę, której chętnie się złapałam. Pomógł mi wstać.

- Nie to ja przepraszam, szłam nie patrząc przed siebie- powiedziałam zawstydzona po czym rzuciłam się do zbierania książek. Schylił się i zaczął mi pomagać. Gdy wszystkie pozbieraliśmy, podał mi te, które trzymał i ułożył wszystkie w kupkę na moich rękach. Następnie zaczął się głupio mi przyglądać.

- Dzięki- powiedziałam z wdzięcznością.

- Czy to ty wpadłaś wtedy na mnie na boisku- zapytał z niemal niesłyszalną kpiną w głosie. O nie.

- Tak, to ja- przyznałam się grzecznie. Pewnie płonęłam rumieńcem.

- W takim razie do zobaczenia- powiedział i posłał mi szeroki uśmiech po czym ominą mnie i poszedł w głąb galerii.

Do zobaczenia? Co to ma znaczyć? Najzwyczajniej się pomylił. Nawet się nie znamy.

Ruszyłam w stronę wyjścia. Na zewnątrz było chłodno i kropił deszcz. Zaciągnęłam kaptur na głowę i ruszyłam do auta, do cioci. Wsadziłam na tylne siedzenie podręczniki, po czym wgramoliłam się na przednie siedzenie. Posłusznie zapięłam pasy. Ciocia odpaliła auto i ruszyłyśmy w stronę domu.

Do ciepłego domciu wniosłyśmy nasze wielkie zakupy. Pomogłam cioci włożyć wszystkie spożywcze zakupy na pułki zarazem ucząc się gdzie co ma swoje miejsce. Gdy ciocia przygotowywała się do robienia ciasta ,murzynka poszłam do pokoju poskładać swoje nowe ciuchy do szafy. Poobcinałam metki, poskładałam i ułożyłam w szafce. Następnie zerknęłam na telefon. Uf… Na razie nic nie napisał. Może po prostu pomylił numery, a ten sms był do kogoś innego? Nie wiem. Nie chcę o tym na razie myśleć.

Zeszłam na dół do kuchni. Spytałam się cioci w czym mogę pomóc. Wydała mi polecenie abym wzięła obrusik z blatu kuchennego i rozłożyła go na stoliku w gościnnym pokoju. Posłusznie wykonałam zalecone mi zadanie. Gdy ciasto poszło do piekarnika, postanowiłyśmy z ciocią zagrać w makao. Po kilku rundach ciocia sprawdziła ciasto. Upieczone wyjęła z piekarnika, pokroiła je i ułożyła na wielki ozdobny talerz.

- Postaw to Kells na stoliku- poleciła ciocia.- Tylko nie upuść- dodała poważnym głosem po czym roześmiała się . Dobrze wiedziała jaka ze mnie niezdara.

- Tak szefie – zażartowałam.

- No dobrze, za niedługo przyjdzie pani Gabrysia. Mieszka obok nas. Za domem ma małą stajnię i łąkę. Hoduje chyba z 5 koni. Jak byś chciała pojeździć… może da ci lekcje jazdy- poinformowała mnie ciocia.

- Może. Lubię konie ale nie chcę się narzucać. Zresztą lekcje by kosztowały dużo  kasy .

- Nie sądzę aby chciała pieniądze za lekcje. Zresztą, tym się zajmuje jakiś młody chłopak. Jest jej jakąś daleką rodziną czy coś.

- Rozumiem.

Piętnaście minut później przyszła pani Grażyna. Zapewne jest w średnim wieku, ma krótkie blond włosy, jest w miarę szczupła i ma pogodny wyraz twarzy.

- Dzień dobry –przywitałam się grzecznie.

- Dzień dobry, to ty jesteś Kelsey, bratanica Sary.

- Tak to ja.

- Miło, że będziesz tu mieszkać i uczyć się- powiedziała pani.

Usiadła wygodnie w fotelu naprzeciwko mnie. Zadawała mi różne pytania. Czy widziałam nową szkołę, czym będę jeździć i wracać ze szkoły, czy wszystko mam kupione. Zadawała też pytania dotyczące starego miejsca zamieszkania. Pytała się również o moich rodziców. Dopiero gdy ciocia weszła z herbatą zostawiła mnie w spokoju.

- Grażynko, czy Kells mogła by od czasu do czasu że tak powiem pokręcić się przy twoich koniach. Pojeździć, popieścić czy coś- spytała ciocia.

- Jasne! Zapraszam. Mam taką szarą klaczkę, umówmy się, że to jest taki twój koń. Przychodź, karm ją, szczotkuj, ujeżdżaj. James ci wszystko pokaże. Ten chłopak to moja taka… bardzo daleka rodzina.

- Dziękuję. Czy mogłam bym teraz pójść i zobaczyć ją ?

- To twoja klaczka- powiedziała Grażyna.

Jeszcze raz podziękowałam, ubrałam się i wyszłam. Super, mam konia! Postanowiłam wejść w pole. Gdy dotarłam do drewnianego płotu oparłam się o niego i przyglądałam się koniom. Były trochę daleko. Chciałam być bliżej. Szłam wzdłuż płotu aż dotarłam do jakiejś małej szopki z sianem. Byłam bliżej koni. Zdołałam zauważyć swoją szarą klaczkę. Była w sumie… dość duża. Cmoknęłam głośno aby przywołać któregoś z koni. Łeb podniósł  mój koń, zwrócił się w moim kierunku i pogalopował. Podbiegła do płotu i zatrzymała się kilka kroków przede mną. Wyciągnęłam rękę i powoli dotknęłam jej miękkiego łba. Była cudowna. Podeszła bliżej pozwalając mi na śmielsze głaskanie. Naliczyłam sześć koni, czarnego, białego, dwa brązowe z plamą na łbie, łaciaty i moja szara.  Kątem oka zauważyłam, że czarny koń zainteresował się mną i klaczą. Kierował się w naszą stronę. Głaskając swobodnie klacz przemówiłam do niej :

- Teraz będziesz moim koniem. Jak by tu ciebie nazwać? O, już wiem. Luna. I jak?

Klacz parsknęła i zatrząsła łbem. Uznałam to za zgodę. Gdy czarny koń podszedł do płotu kiwną na  moją rękę, którą ułożyłam na płocie. Podniosłam ją i zaczęłam jego głaskać. Szturchną swoim ciałem Lunę na znak aby się przesunęła. Gestem żartobliwym głową zahaczył o kark klaczy. Roześmiałam się.

- Co, zazdrosny. Wszyscy zawsze muszą zwracać swoją uwagę na ciebie co- pogłaskałam go.

- To zupełnie tak jak jego właściciel- usłyszałam męski głos zza swoich pleców.

Głos ten był magnetyczny. Przez moje ciało przeszedł mnie dreszcz. Następnie zastąpiła go gęsia skórka. Zeskoczyłam z płotu i powoli obróciłam głowę. Ujrzałam przed sobą…

__________________________________________________________________________________

No i jest. Mam nadzieję, że się podoba. Czekam na wasze szczere opinie. Pozdrowionko dla wszystkich. Miłego czytania!!! :D