Rozdział 16.

   Na środku pokoju staną James. Przez chwilę uważnie wpatrywał się we mnie. Gestem poklepałam miejsce obok siebie. Niepewnie podszedł i usadowił się na wskazanym miejscu. Chwilę siedzieliśmy w ciszy. Pierwsza ją przerwałam.

- Jaki masz dar?-zapytałam. Przemilczał całą minutę. Wpatrywał się w jakiś punkt przed sobą. – James! Powiedz mi!

-Jeszcze ci mało informacji- warkną. Posłałam mu ostre spojrzenie.

- Myślę, że powinnam wiedzieć.- dodałam nieco spokojniejszym tonem.  W dalszym ciągu siedział w ciszy.- Mów!

- Co?! Co mam ci powiedzieć?! – Wykrzyczał zniecierpliwiony.

- Myślę, że zadałam proste pytanie więc odpowiedź dla ciebie powinna być prosta.- powiedziałam surowo.  Zamkną oczy, a głowę odchylił do tyłu.

- Jess… Jest kimś w rodzaju… jasnowidza. Jej wizje czasami mogą się nie sprawdzić. Przyszłość zawsze się może zmienić- powiedział spokojnie.

- A ty? Jacob?

- Jacob potrafi wcisnąć ludziom jakąś myśl, obraz czy nawet swoje wspomnienie- zaśmiał się gorzko. - Zaś ja, mogę ehm… na przykład przyciągnąć do siebie jakąś rzecz z drugiego końca pokoju.

- Ciekawe- mruknęłam. Zastanowiłam się chwilkę nad zadaniem kolejnego pytania.- Jacob kiedyś mówił mi o jakimś kodeksie…

- Kodeks Kanodglormena?- zapytał James, aby się upewnić. Kiwnęłam głową.

- Co to jest? Ta nazwa… Jest z waszego języka?

- Tak. Znaczy to „ rządza”.  Najwyżsi stworzyli ją po to, żeby zapisywać tam swoje prawa, pakty. Czasem nawet przepowiednie.- powiedział James. Po chwili zastanawiał się nad czymś.- Przepowiednia o tobie… ona też tam jest.

- O mnie?- Chwila! Oni… wiedzieli?

   Gwałtownie podniosłam się na równe nogi. Stanęłam na samym środku pokoju myśląc. W tej księdze. Wszystko było napisane?! Oni wiedzieli?! Okłamali mnie! Mogli mnie uratować od tego! To wcale nie musiało się tak skończyć!

  Cała buchałam gniewem. Tysiące myśli przelatywało przez moją głowę. Miałam ochotę czymś rzucić. Coś rozwalić. James zaniepokojony wstał. Gwałtownie odwróciłam się w jego stronę.

- Wy! Wiedzieliście?!- Wydarłam się wściekła na niego.- Wszystko było tam zapisane! Czarno na białym! A wy… Pozwoliliście na to wszystko!!!

- Nie to nie tak.- zaczął się broni.

- To jak- warknęłam.

- To nie nasza wina. Nic nie było napisane, że zmienisz się w to co my! To był podstęp! Rozumiesz?

- Nie! Ja już nic nie rozumiem! Wiesz co? Brzydzę się! Tym… wszystkim!!! Przeklinam tamten dzień! Żałuję, że to wszystko miało miejsce!- Krzyczałam na niego z całych sił. Po chwili wykrzyczałam coś co go totalnie zamurowało.- Żałuję, że poznałam ciebie!!!

  Stał wmurowany, nie wierząc w to co usłyszał. Wtapiał we mnie te swoje czarne oczy. Byłam na tyle wściekła, że nie miałam serca go przeprosić. Póki był w szoku oddałam ostateczny cios.

- Wyjdź- poprosiłam zimnym głosem.

- Kells…- zaczął.

- Wyjdź!- krzyknęłam.

  Nie ruszał się z miejsca, więc sama podeszłam do drzwi i je przed nim otworzyłam.  Nie miałam ochoty, aby jego osoba gościła dłużej w tym pokoju. Grzecznie przekroczył próg. Zatrzasnęłam za nim drzwi z hukiem, po czym opadłam na swoje łóżko. Łzy zaczęły spływać po moich policzkach. Zakopałam się pod kołdrą i wybuchłam płaczem niczym małe dziecko. Po jakiś kilku godzinach, zasnęłam cała obsmarkana i mokra od łez.

 

 

                                   ~*~

Słoneczne promyki wbijały się do mojego pokoju, rozświetlając go. Czułam, że muszę wstać. Niechętnie wyszłam spod ciepłej kołdry. Otworzyłam niepewnie szafę stojącą w rogu pokoju. Na wieszakach i półkach dostrzegłam kilka moich ciuchów. Wyciągnęłam ubranie i pomaszerowałam do łazienki. Wzięłam szybki prysznic i ubrałam się. Orzeźwiona wyszłam na korytarz. Schodami skierowałam się na dół. Pomaszerowałam, tam gdzie wczoraj piłam herbatę z Jessicą. Już od kilku metrów poczułam znany mi zapach.  Gdy przekroczyłam próg ujrzałam Jacoba z patelnią w ręce. Miała na sobie czerwony fartuszek. Właśnie podrzucał naleśniki na patelni. Gdy usłyszał, że weszłam do kuchni, przeniósł swój wzrok na mnie. Niepewnie podeszłam do stołu i usiadłam tak, aby mieć go przed sobą.

- Nie wiedziałam, że jecie też normalnie, jak ludzie- powiedziałam niepewnie. Jacob uśmiechną się promiennie.

- Staramy się unikać jeść takich posiłków- powiedział tajemniczo.- Podasz mi syrop? Jest w tamtej spiżarni. Za drzwiami, gdzieś na półce stoi.- powiedział wskazując drzwi w kącie pomieszczenia. Dopiero teraz je zauważyłam.

  Ruszyłam w stronę drzwi. Gdy je otworzyłam stanęłam jak wmurowana. Cała spiżarnia była przepełniona jedzeniem. Jeden produkt miał ze sto swoich kopi. Nigdy w życiu nie widziałam tak bogatego wyposarzenia. Odwróciłam się do Jacoba. Jak u licha mam znaleźć syrop? Przecież tu jest milion produktów!

- Yhm… Jacob?-  moje zachowanie rozśmieszyło Jacke’ a. Zostawił patelnię z naleśnikami i ruszył w moją stronę.

- Ja poszukam, a ty pilnuj moich naleśników- powiedział poważnie.

  Podeszłam do patelni. Jacob grzebał w spiżarni szukając  tubki. O dziwo, nie zajęło mu to dużo czasu. Z bananem na twarzy podszedł i stanął obok mnie. Oddałam mu patelnię po czym zamieniliśmy się stanowiskami. Oparłam się o kuchenkę, założyłam ręce na piersi i stałam tak ze wzrokiem utkwionym w ścianę.

- Po co wam tyle jedzenia. Sam powiedziałeś, że staracie się unikać takich posiłków?- Zapytałam zaciekawiona.

- Owszem, staramy się- powiedział powoli.- Jednak kiedy zaczniemy jeść takie ludzkie danie, musimy zjeść z trzy razy tyle co przeciętny człowiek. Żywimy się krwią zwierząt, daje ona nam siły. Jedzenie ludzkie nie zadziała na nasz głód. Aby odczuć, że coś zjedliśmy musimy zwiększyć dawkę jedzenia.

- Czy można się najeść ludzkim jedzeniem? Tak, żeby wystarczyło jak krew zwierząt?

- Nie. Do syta się nie najesz, ale w jakimś stopniu… Może choć odrobinkę ocali cię od głodowania, to wszystko. Nasz organizm potrzebuje czegoś mocniejszego- zaśmiał się Jacob.

  Odszedł od kuchenki, wyciągną dwa talerze i nałożył na nie po jednym naleśniku.  Wziął z blatu wcześniej rozpuszczoną czekoladę i roztarł ją na jedzeniu. Następnie wykonał kilka zwinnych ruchów zwijając naleśnik.

- Siadaj i jedz.

   Obydwoje usiedliśmy naprzeciwko siebie, każdy przed swoim talerzem. Zaczęliśmy powoli likwidować jedzenie z talerzy. Rzeczywiście. Miałam wielką ochotę na większą ilość naleśników. Dopiero teraz odczułam jak bardzo jestem głodna. Chwilowo zesztywniałam. Oznaczało to, że niedługo odbędzie się moje pierwsze polowanie.

- Ehm… Jake? Kiedy zabierzecie mnie na… te polowanie- ostatnie słowa ledwo przeszły przez moje gardło.

- Myślę, że dobrze by było pójść dziś wieczorem. Jess pojechała do znajomych. Przenocuje tam, a później odwiedzi Najwyższych. Musi poinformować ich o tobie i zgłosić przemianę. Kiedy już dobrze cię przygotujemy, będziemy musieli wszyscy tam pojechać. Tak więc w skrócie mówiąc do wyboru masz mnie lub Jamesa. Któryś z nas nauczy cię polowanie i tych innych tam… - powiedział Jacob. Spuścił głowę bawiąc się palcami. 

- Kim są ci Najwyżsi? Z tego co mówiliście mają potężną władzę.

- Do ich rodu należą tylko potomkowie. Najwyższą władzę mogą sprawować tylko ci o największych darach. Musi być ich tylko trójka.

- Ich liczba ma jakieś specjalne znaczenie?

- Przed ich panowaniem były trzy rody. Postanowili połączyć wszystkich. Każdy ród wierzył w to samo. Przy połączeniu każde plemię wyłoniło jednego najpotężniejszego młodzieńca. Stąd ta liczba. Używają ją też do wyliczania lat. Mają swoje specjalne metody. Dzięki niej wiedzą co ile lat wstąpić ma następca.

- Następca musi być synem?- zgadywałam.  

- Tak. Jeżeli pierwsze urodzone dziecko Najwyższego urodziłoby się bez daru, oznaczało by to dla ludu jego koniec. Znaczy to słabość potęgi. Nikt inny nie mógł by zająć miejsce władzy.

- A jeżeli pierwsza urodzi się córka? Z darem?

- Dają szansę aby urodził się syn. – odparł beznamiętnie Jacob.

- Okej.- zamyśliłam się chwilkę. Chciałam teraz zadać jak najwięcej pytań i uzyskać na nie odpowiedzi.- Jak mam poznać czy mam w sobie jakiś dar?

- Po jakimś czasie samo z siebie wyjdzie.- powiedział uśmiechając się szeroko.

- Jak odkryłeś to, że możesz komuś wciskać myśli?

- Wiesz?- zapytał zaskoczony.

- James mi powiedział- burknęłam.  Skrzywił się.

-  Jednego dnia myślałem nad jedną rzeczą bardzo intensywnie. Patrzyłem się przy tym na jedną taką laskę. Odwróciła się do mnie po czym skrzywiła. Nie bardzo wiedziałem o co chodzi. Wyminęła mnie i poszła. Później wróciłem do domu, pomyślałem o czymś i tak jakoś wyszło… Jess była zdziwiona, coś tam nie pasowało i takie tam. Zrobiliśmy kilka testów i okazało się, że mogę komuś wciskać swoje myśli, jakiś obraz czy wspomnienie. Na przykład teraz.

  W mojej głowie pojawiło się wspomnienie Jacoba. Ten pierwszy dzień.  Wtedy nie wiedziałam, że jest bratem Jamesa i wilkołakiem. Przedstawił mi cały dzień ze szczegółami. Najpierw ta lekcja, później apel… Byłam zachwycona jego umiejętnościami.

- Na początku trochę trudno było mi się kontrolować- powiedział do mnie w myślach.- Większość moich myśli i wspomnień mimowolnie lądowało u innych. Z czasem nauczyłem się nad tym panować.

  Jego głos w moich myślach brzmiał tak samo jak głos wydobywający się z jego ust. To niesamowite jak łatwo wbił się w mój mózg i przekazał tyle wiadomości. Wpadłam na świetny pomysł.

- Zabierzesz mnie teraz na polowanie?

- Ja?- zapytał z niedowierzaniem.

- Nie ja. Proszę. Jest ładna pogoda. I tak nie mamy co robić.- powiedziałam to po czym wzruszyłam ramionami.

- Ty może tak- powiedział wspomagając się ruchami ręki- ale ja nie. Mam mase rzeczy do załatwienia. James nic nie robi. Weź go rusz z miejsca.- wyczułam nutkę niechęci w  dwóch ostatnich zdaniach. Zrobiłam nachmurzoną minkę.

- Nie dziękuję. Poczekam.- dostrzegłam w jego twarzy zdziwienie. – A tak w ogóle to co masz do załatwienia?

- Muszę odebrać nowe strzały, łuki i miecze- odpowiedział jednocześnie wstając. Zebrał talerze i wsadził je do zmywarki.

- Idę z tobą- rzekłam stanowczo wstając. Jacob momentalnie zesztywniał.

- Absolutnie!- Warkną. 

- Czemu?- zapytałam stojąc kilka metrów przed nim zaskoczona.

- To zbyt niebezpieczne. Zostajesz! Poproś Jamesa żeby nauczył cię przemienić się w ciało wilka. Musimy wreszcie zrobić jakiś krok do przodu- wyraźnie widać, że niechętnie bierze Jamesa pod uwagę. 

- Ale ja nie chcę!- krzyknęłam.  Jacob stał i przyglądał mi się.  Pewnie myślał, że jestem nienormalna.  Aby opanować sytuację dodałam opanowanym tonem- Nie możesz poprosić Jamesa żeby poszedł? W tedy mógł byś zostać i mi pomóc. Proszę- grzecznie poprosiłam robiąc słodką minkę.

  Jacob wbijał swój wzrok we mnie. Nie bardzo wiedział jak miał zinterpretować moje zachowanie. Od razu pożałowałam. Nie chciałam żeby tak wyszło. Po prostu nie miałam ochoty spędzić ani jednej chwili z Jamesem. Byłam na niego strasznie wściekła. Dalej jestem. Wiem, że to nie jest tylko i wyłącznie jego wina. To nie on dokonał przemiany, ale jednak… Przecież mógł temu zapobiec. Nie tylko on.

  Teraz do mnie dotarło, że to nie fair w stosunku do niego. Jak już powinnam była być wściekła to na wszystkich. Bez wyjątku. Niestety, nie mogę już cofnąć słów.  Spuściłam wzrok.

  Jacob podszedł do mnie i wziął mnie pod brodę. Zmuszona zostałam spojrzeć mu prosto w oczy. Te piękne, tryskające błękitem oczy. Dostrzegłam w nich iskrę troski. Zrobiło mi się cholernie głupio.

- Kelsy- powiedział cicho i delikatnie moje imię. Miałam ochotę pójść w kąt i się wypłakać.- Co się dzieje?

  Nie odzywałam się. Było mi strasznie głupio. Jacob czekał na jakąkolwiek reakcję z mojej strony. Podniosłam swoją rękę i ujęłam jego dłoń. Spuściłam głowę.

- Porozmawiam z Jamesem- po tych słowach wyszedł z kuchni.

 

  Ruszyłam do pokoju. W oczach stanęły mi łzy. Zawsze gdy byłam wściekła łzy cisnęły się by ujrzeć światło dzienne. Rozejrzałam się wokoło. Nikogo nie było w pobliżu. Pozwoliłam kilku słonym kroplom spłynąć na policzkach. Pociągnęłam noskiem i weszłam do pokoju. Opadłam na łóżko i odwinęłam bandaż. Ręka była troszkę napuchnięta. Z ran nie tryskała już czerwień. Dostrzegłam jedynie zastygnięte grudki krwi. Pomaszerowałam do łazienki i wyjęłam apteczkę. Zwinnymi ruchami zrobiłam nowy opatrunek. Schowałam apteczkę i wyszłam na balkon. Wyostrzyłam wzrok i przyglądnęłam się ogrodowi. Ze wszystkich stron otaczał go las. Przed domem dostrzegłam drewniany taras. Drewniana ława i krzesła świetnie współgrały. Niedaleko wkopany w ziemię był ogromny basen. Trochę mnie to zdziwiło. Zazwyczaj tu jest chłodno i leje deszcz.

   Westchnęłam i ułożyłam się na wiklinowym siedzisku. Siedziałam tak ze wzrokiem utkwionym w ścianę drzew. Korony tańczyły zgodnie w parze z wiejącym wietrzykiem. Nagle coś przykuło moją uwagę. Z drzwi wejściowych wyłoniło się wielkie bydle. Cały wilk był pokryty jasnobrązowym futrem. Pognał w stronę lasu. Z pewnością nie był to Nath. Wstałam i skierowałam się do pokoju. Zasunęłam za sobą drzwi szklane po czym opuściłam pomieszczenie. Skierowałam się schodami w dół. Gdy stałam już na środku parteru wyszłam na ogród. Stanęłam wpatrzona w punkt, w którym znikną wilk. Poczułam na swoim ramieniu ciepłą dłoń. Energicznie odwróciłam się przodem do Jacoba.

- Spokojnie- powiedział uśmiechając się szeroko. Szybko odwzajemniłam gest.- James zgodził się pójść po przyrządy- gdy skończył zdanie uśmiechną się głupkowato.- Teraz jestem do twojej dyspozycji.

- Pójdziemy teraz na te polowanie? Chciałam bym to już mieć za sobą.

- Na polowanie musisz poczekać do wieczora. Polujemy w miejscu gdzie trzeba dojechać, a w nocy dlatego, że łatwiej będzie nam dopaść zwierzę.

- No to nie wiem- skończyły mi się pomysły.

- Szkoda zmarnować tak pięknego dnia. Chodź nauczę cię przejść w wilcze ciało.

  Pociągną mnie za sobą. Skierowaliśmy się gdzieś na tyły posesji. Za domem był wielki teren. Wręcz pole! Wszędzie czysta, zielona trawa. Chyba niedawno skoszona. Jacob skierował się na środek wolnego miejsca i gestem nakazał podejść. Gdy znalazłam się dostatecznie blisko powiedział:

- Nie jest to trudne. Jeśli się skupisz wyjdzie ci za pierwszym razem. A! Uwaga! Jeśli przejdziesz w wilcze ciało, prawdopodobnie stracisz nad sobą kontrolę, zaczniesz szaleć, biegać. Wiesz, piana z pyska i te takie…

- Co?! – wybuchłam nerwowo. Zaśmiał się głośno.

- Nieważne. Każdy reaguje inaczej. Przyniosłem specjalnie szelki i coś na wzór kagańca- na potwierdzenie słów, uniósł w powietrze masę pasów, szelek. – Dasz radę. Pamiętaj! Ciężka praca zawsze nagradzana!

  Ponownie wybuchł śmiechem. Zrobiłam niepewną minę, która jeszcze bardziej go rozśmieszyła.

- Gotowa?

  W odpowiedzi tylko kiwnęłam głową…  

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Tak, wiem, wiem, wiem, wiem.... Do pokoju miał wejść Jacob. Wszyscy spodziewaliście się jego, a kto wszedł? James! No, ale chyba lepiej dla fanów "Team'a Jacoba" ;D
Rany! Za co wy tak nie lubicie Jamesa :(  On smuta.
Nie żeby coś, ja też wolę Jacoba! :D
W każdym bądź razie, czekam na wasze opinie! Pozdrawiam! :)